Ik weet nog goed dat ik een mobieltje kreeg voor noodgevallen. Toen ik 19 jaar was (nog niet zo lang geleden dus ha, ha) vertrok ik elke morgen vroeg met de trein naar Amsterdam. Ik werkte in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, beter bekend als Nederlands Kanker Instituut.
Tja, met de trein dus dat betekende vaak vertragingen. Handig hoor om dan een prepaid mobieltje te hebben zodat je even kunt laten weten dat je weer een uur later thuis bent! Op een gegeven moment toch maar een abonnement genomen, want smsjes sturen deed ik dan wel wat frequent.
Het goedkoopste abonnement en het kleinste toestel erbij. Iedereen die mij met dat dingetje zag, vond het een gave telefoon.
Nu ben ik blij dat ik gebruik mag maken van een telefoon met internet en mail functie. Ongetwijfeld dat ik veel meer kan doen met dat ding, maar bovengenoemde dingen, naast het bellen en smsen natuurlijk maken mij een gelukkig mens.
Ik heb net geprobeerd om een App te downloaden, helaas niet gelukt. Morgen weer een poging?!
Daan en Mara
Mijn oogappeltjes! Met dank aan fotografie Yvette Coppoolse (klik op de foto en je wordt doorgelinkt naar haar website, doen wat ze is top)
Ja hou moet zie wel als ik er ben .
BeantwoordenVerwijderenEn wie kleine niet eer is grote niet waar.
Hoe de Smartphone ons leven op zijn kop heeft gezet is haast niet te geloven. Als je ziet hoe Twitter ingezet wordt bij treinstoringen. Ik zou niet meer weten hoe dat vroeger ging. Moet je maar zien in deze presentatie hoe mensen uiteindelijk uit de treinproblemen raakten dankzij Twitter.
BeantwoordenVerwijderen